Γράφει η Αφρ. Παπαθανάση
Όσοι θεωρούν σήμερα πως η συζήτηση για τα στατιστικά στοιχεία είναι θέμα που ακόμα χωρά προσεγγίσεις συνωμοσίας δεν έχουν να κάνουν παρά το εξής απλό πείραμα:
1ον Η Νέα Δημοκρατία να καταθέσει υπόμνημα ή αίτημα αναίρεσης των στοιχείων της περιόδου από το 2009 και μετά στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τη Eurostat.
2ον Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ να θέσει το θέμα στη διαπραγμάτευση με τους θεσμικούς εταίρους και με τη σειρά της να καταθέσει υπόμνημα ή αίτημα αναίρεσης των στοιχείων της περιόδου από το 2009 και μετά στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τη Eurostat.
3ον Στη συνέχεια η Κυβέρνηση να διατάξει τις αγορές να κατανοήσουν ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τη χώρα, εφόσον τα στοιχεία αμφισβητούνται από αυτήν.
4ον Στη συνέχεια η Κυβέρνηση να διατάξει τις αγορές να μας δανείσουν χωρίς επιτόκια απαγορευτικά και χωρίς αναστολές.
5ον Εφόσον η χώρα θα δανειστεί με τον παραπάνω τρόπο, τότε θα διαγράψουμε την κρίση που «προέκυψε λόγω στατιστικών στοιχείων και ποσοστών» και οι επενδύσεις θα έρθουν, δουλειές θα ανοίξουν, η ανεργία θα μειωθεί και θα επιστρέψουμε στην “κανονικότητα”.
Όσο προσβλητικά απλοϊκό το παράδειγμα μοιάζει, τόσο προσβλητικό είναι να συντηρείται από κυβέρνηση και αντιπολίτευση αυτός ο ιδιότυπος εσωτερικός λαϊκισμός, ενώ περί του θέματος, στο εξωτερικό σιωπή, δηλαδή ουδεμία επίσημη ή ανεπίσημη αμφισβήτηση στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ.
Ο Πρωθυπουργός της χώρας και ο αρμόδιος Υπουργός Οικονομικών, δηλώνουν ότι δεν γνωρίζουν πως προκύπτουν τα στοιχεία που αποτυπώνουν τη δημοσιονομική εικόνα της χώρας, ίσως να αφορούν μια “ένταση” στις σχέσεις μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ το 2009-2011 και εν μέρει περιμένουν από τη δικαιοσύνη να αποφανθεί περί αυτών. Συμπέρασμα: ο Πρωθυπουργός της χώρας και ο ΥΠΟΙΚ παίρνουν σημαντικές οικονομικές και θεσμικές αποφάσεις, είτε διαβάζοντας τα άστρα, είτε επιλεκτικά πρωινές εφημερίδες, εφόσον τα αξιόπιστα στοιχεία ανάλυσης και απεικόνισης θεωρούνται δευτερεύοντες εξωτικοί περιορισμοί.
Ο Υπ. Επικρατείας κ. Παππάς είναι απόλυτα ταυτισμένος με την περίοδο Καραμανλή, δείχνει συχνά να την αναπολεί και ο κ. Χουλιαριάκης, αναπληρωτής στο Υπ. Οικονομικών, σώζει τουλάχιστον τα προσχήματα και δηλώνει, τόσο από του Βήματος της Βουλής, όσο και από το διαπραγματευτικό τραπέζι των Βρυξελλών, ότι τα στοιχεία και η λειτουργία της ΕΛΣΤΑΤ είναι απόλυτα αξιόπιστα και ορθά. Συμπέρασμα: ίσως κάτι σαν το «αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν» ή η κυνική ανάγνωση, ότι είναι κυνικοί ψεύτες.
Όποιος σήμερα, μετά την τρομακτική πίεση και προσαρμογή που δέχτηκε το ευρώ και κράτη της ΕΕ, αποδέχεται τις θεωρίες ότι το έλλειμμα του 2009 “μαγειρεύτηκε” για να μπούμε σε περιπέτειες μνημονίων και δημοσιονομικής προσαρμογής, αποδέχεται ταυτόχρονα τα ακόλουθα:
• ότι η χώρα μπορούσε να συνεχίσει να ζει όπως πριν, χωρίς καμία δομική αλλαγή, αρκεί να κρύβει συστηματικά και επί σειρά μηνών στοιχεία ή συστηματικά να εξαπατά τον έξω κόσμο για την κατάσταση των δημοσιονομικών της.
• ότι η χώρα μπορεί να συνεχίσει επ’ άπειρο να εισάγει τα πάντα και να μοιράζει παροχές με συνεχή εξωτερικό δανεισμό.
• άρα, ποτέ και πουθενά δεν χρειάζεται καμιά αλλαγή, καμιά προσαρμογή.
• αν συνεχίσουμε τον συλλογισμό, ο απαραίτητος για τη χώρα δανεισμός -που μόνο το 2009 ξεπέρασε τα 60 δις- μπορούσε να βρεθεί από τους Ρώσους, που οι ίδιοι πληρώνουν επιτόκια του 8% και με δυσκολία συγκεντρώνουν τα χρήματα για τον δανεισμό που χρειάζονται, τους Κινέζους που πήραν μόνο το Λιμάνι και μηδέν ομόλογα, τον Σώρρα που ναι μεν έχει τα 600 δις αλλά μαζεύει και συνδρομές. Αυτά. Τα υπόλοιπα λυπάμαι, είναι στη σφαίρα του μεταφυσικού.
Τι υπονοεί η ανάλυση αυτή; Ότι και σε καταστάσεις εθνικής κρίσης υπάρχουν κόμματα, πολιτικοί αλλά και πολίτες που θεωρούν ότι η βόλεψη μας, τα μικροκομματικά μας και ο εαυτός μας είναι πάνω από όλα και όλους. Αρκεί να βρεθεί το κατάλληλο μίγμα συνωμοσίας στην αφήγηση.
Η ιστορία με τη στατιστική απάτη Καραμανλή δεν είναι κάτι τεχνικά αδιάφορο ή πολιτικά που έρχεται στην επιφάνεια ως βεντέτα μεταξύ Καραμανλή και Παπανδρέου. Η ιστορία με τη στατιστική απάτη αφορά την αντίληψη δύο κόσμων, όλα κάτω από το χαλί από τη στασιμότητα και τη συντήρηση, δημοκρατικές αλλαγές για να σωθεί η χώρα, από τον προοδευτικό κόσμο.
Στατιστική απάτη έγινε -και αυτή είναι η ακριβής έκφραση που χρησιμοποιεί η έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου 02/2014- σχετικά με τη διερευνητική έκθεση για τον ρόλο και τις εργασίες της Τρόικας (ΕΚΤ, Επιτροπή και ΔΝΤ) όσον αφορά τις χώρες της ζώνης του ευρώ που έχουν υπαχθεί σε πρόγραμμα προσαρμογής, όπου και εδώ γίνεται σαφής αναφορά στο δημόσιο έλλειμμα της Ελλάδας που αγγίζει το 15,7% του ΑΕγχΠ το 2009, έναντι 6,5% το 2007 (http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+REPORT+A7-2014-0149+0+DOC+XML+V0//EL).
Αυτή η στατιστική απάτη είχε ως συνέπεια, σε κρίσιμες στιγμές να σημαδέψει τη χώρα -και όχι την τότε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- με τη μελανιά της αναξιοπιστίας, δημιουργώντας πρόσθετο βάρος σε μια προσπάθεια διαπραγμάτευσης για την αποφυγή της άτακτης χρεοκοπίας. Αυτή η στατιστική απάτη ήταν που είχε κρύψει χρέος νοσοκομείων κοντά στα 6δις, ανάγκες επιπλέον χρηματοδότησης των ασφαλιστικών ταμείων ΙΚΑ και ΟΑΕΕ με ακόμη 1,5 δις, επίσης 1,5 δις επιπλέον χρηματοδότηση για ταμεία ΔΕΗ και ΟΤΕ και δαπάνες μη καταγεγραμμένες -με άνωθεν εντολή- πλέον των 3δις. Αμέσως αμέσως 12 δις κάτω από το χαλί. Ποιός σήμερα τα αμφισβητεί αυτά;;
Η ανάγκη κάλυψης αυτής της στατιστικής απάτης, «όλα θα ήταν καλά, αν συνεχίζαμε να κρύβουμε το πρόβλημα», ήταν που γέννησε τους μύθους, το μίσος τον διχασμό.
• Η χώρα σωρευτικά από το 1830 έως το 2004 είχε δανειστεί χρέος 180 δις ευρώ. Από το 2004 έως το 2009 η χώρα δημιούργησε επιπρόσθετο χρέος 120 δις ευρώ.
• Ενδεικτικό δε της πολιτικής προσπάθειας εξαπάτησης είναι το ότι στις 5/9/ 2009, από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, ο τότε πρωθυπουργός διαβεβαιώνει με τον πιο επίσημο τρόπο: «Το δημόσιο έλλειμμα, αλλά και η ανεργία, παρά την αύξησή τους, παραμένουν σε επίπεδα καλύτερα από τον μέσο όρο της Ε.Ε.» (δηλαδή 6% για το έλλειμμα) (http://www.naftemporiki.gr/news/getstories.asp?stories=1711002,1710993,1711038,1711013,1711001,1711045,1710986,1711021,1711019&o=desc)
Επειδή όμως το σήμερα, μετά από τόσα χρόνια ύφεσης, παραμένει δραματικό, τα κρίσιμα ερωτήματα επανέρχονται και είναι δύο:
1ον. Ποιοί και γιατί θέλουν να μένουμε στην αβεβαιότητα;
Απάντηση: οι μαυρογιαλούροι της πολιτικής, συμβιβασμένοι, συστημικοί, εξαρτώμενοι και μαυραγορίτες της δραχμής που θέλουν να ισοπεδωθούν τα πάντα για να αγοράσουν τη χώρα για το τίποτα.
2ον. Υπάρχει η κρίσιμη μάζα ανθρώπων που θέλει πράγματι να υπάρξει ελπίδα, άρα η χώρα να αλλάξει;
Απάντηση: εδώ η κόπωση και η αδυναμία του πολίτικου προσωπικού να βρει μίνιμουμ συναινέσεις και προοδευτική μεταρρυθμιστική ατζέντα δυσκολεύει το εγχείρημα.
Αλλά όσοι θέλουν να φύγουμε από το τέλμα, κατανοούμε τα απολύτως απαραίτητα της προσπάθειας:
• κάτι πήγε στραβά στη χώρα αυτή, ότι αυτό είναι άδικο και πρέπει να αλλάξει,
• θέλουμε να είμαστε μέρος της αλλαγής,
• η χώρα και το δημόσιο συμφέρον πάνω από όλα,
• ψηφίζουμε με ιδεολογικό και πολιτικό πρόσημο, αλλά απαιτούμε αλήθειες, διαφάνεια, λογοδοσία,
• δεν θέλουμε αχυράνθρωπους στην πολιτική,
• θέλουμε ανεξαρτησία των θεσμών και διάκριση των εξουσιών,
• η χώρα πρέπει να παράξει, να εξάγει, να προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες και να δημιουργήσει θέσεις εργασίας,
• το κράτος πρέπει να είναι επιτελικό, αποδοτικό και φιλικό που να μην μας επιτρέπει να το εκμεταλλευτούμε,
• σεβόμαστε τους λαούς και τους ανθρώπους.
Αυτά είναι τα σταυροδρόμια.
Λαϊκισμός, ψέμα, μίσος και τέλμα, ή
Ευθύνη, αλήθεια, κοινή προσπάθεια, αλλαγή.
Ο καθένας ας διαλέξει.
