Θέτουμε τα ερωτήματα.
της Αφροδίτης Παπαθανάση
Λιγότερο θα έπρεπε να συζητούμε για τα κλειστά παράθυρα των συναντήσεων. Για το πόσα σενάρια σχεδιάστηκαν, στα κρυφά για να πάνε λίγα λεπτά αργότερα, πέρα δώθε από τους πρόθυμους ή τους βιαστικούς.
Ποιό το στίγμα, αυτό ενδιαφέρει.
- Θαρραλέο, δυναμικό, προοδευτικό ή σημειώματα ανταλλαγής;
- Θα σταθούμε απέναντι σε κάθε έκφραση νεοφασισμού, ρατσισμού, μίσους ή θα φοβηθούμε το κόστος να χάσουμε ψηφοφόρους;
- Θα τρέξουμε μαραθώνιο για να προλάβουμε τη νέα εποχή ή θα παριστάνουμε τους ευτυχείς μιας άλλης εποχής;
- Θα απαιτήσουμε παντού για περισσότερες δημοκρατικές διαδικασίες ή θα θεωρήσουμε ότι μας ανήκουν άνθρωποι, γιατί κάποτε είτε τους εκβιάσαμε ή τους χαρίσαμε μια δουλειά, πιθανόν δανεισμένη από άλλον;
- Θα πούμε για τις δυνατότητες και τι θέλουμε και τι μπορούμε και ποιό το σχέδιο μας ή θα παζαρέψουμε αγωνίες και ελπίδα;
- Οι εκλογές είναι πόρτα πόρτα. Σημασία έχει όμως και τι λες, για τα σπουδαία και τα απλά, διαφορετικά μπορείς να χαθείς, αυτό που λέμε “χωρίς στίγμα”.
- Είναι εύκολο να διεκδικείς τα θετικά, ακόμη και τα απολύτως αναγκαία που ο θεσμικός σου ρόλος επιβάλλει, να είναι ο δρόμος ασφαλής και το νερό καθαρό για παράδειγμα.
Για αυτά όμως που δεν έγιναν ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη;
Αυτοκινητόδρομοι, σχεδιάστηκαν, υλοποιήθηκαν, υλοποιούνται και σχεδιάζονται και πάλι. Που είμαστε εμείς; στο πουθενά. Δεν περίσσεψε έστω κάποια έκπτωση εργολαβίας για να κινηθεί χρηματοδότηση ολίγων χιλιομέτρων, σε εμάς, στη Φωκίδα; Μελέτες και περιβαλλοντικοί όροι εγκεκριμένα για τον άξονα Μπράλλος – Άμφισσα – Ιτέα – Αγ. Νικόλαος. Ουδέν νεώτερο για το τμήμα Μαλανδρίνο – Λιδωρίκι, ούτε για τις βελτιώσεις σε τμήματα Ερατεινής – Μαλανδρίνου. Δηλαδή σε μια περίοδο που χτίζονται διασυνδέσεις, μείναμε, έως τώρα, πανηγυρικά εκτός. Δίκαια το απομακρυσμένο Καρπενήσι παίρνει χρήματα για την διασύνδεση του με Λαμία, απαντά όμως η κίνηση αυτή στο ότι, ναι κατασκευάζονται και οδοί για την άρση της απομόνωσης, και σε οδούς με λίγη κίνηση, λιγότερη από Εγνατία και Ιόνια Οδό, προφανώς.
Περιοχές και πόλεις ψάχνουν στίγμα, ετοιμάζονται για το νέο κοινοτικό πλαίσιο, αλλά το σημαντικότερο και για την 4η τεχνολογική επανάσταση. Στις αμέσως επόμενες δεκαετίες θα αλλάξει η εικόνα που ξέραμε περί εργασίας, θα τεθούν ζητήματα αμοιβής, διανομής κερδών στην κοινωνία ή όχι από την ρομποτοποίηση σε επιχειρήσεις, θα τεθούν ζητήματα ηθικής και δικαιοσύνης, ποιος θα έχει πρόσβαση σε φάρμακα πανάκριβα. Πότε θα δούμε στρατηγικά τις επόμενες δεκαετίες εδώ, όταν ακόμη δεν ήταν δυνατό να υπάρξει στοιχειώδης θεσμική συνεννόηση για τα απαραίτητα;
Όσες συναντήσεις επί κλειστού και να γίνουν και διαρκώς να γίνονται, αν δεν απαντήσουν στα σπουδαία και τα αληθινά:
- Με την Δημοκρατία, ή με την ανοχή σε φασιστικές λαϊκίστικες αντιλήψεις;
- Με την λειτουργία των Θεσμών ή με την ανοχή στην άλωση τους;
- Με σεβασμό στα Ανθρώπινα και Κοινωνικά δικαιώματα ή με την ανοχή στο μίσος;
Τότε η οποία συζήτηση δεν μπορεί να δει τις συγκρούσεις του αύριο. Ανάπτυξη θα έχουμε, δίκαιη ανάπτυξη και ξεπέρασμα της κρίσης θα έχουμε, όταν θετικά απαντήσουμε στο πρώτο σκέλος κάθε ερώτησης, Δημοκρατία, Λειτουργία Θεσμών, Σεβασμός στα Ανθρώπινα και Κοινωνικά Δικαιώματα. Διαφορετικά οι μικρόκοσμοι και το σύνολο της Χώρας μεγαλύτερα αναπτυξιακά αδιέξοδα θα βρίσκουν και οι αντιθέσεις θα εντείνονται.
Τα παραπάνω διλήμματα ήταν πάντα εδώ, τώρα όμως θα τα ζήσουμε με ορμή συνταρακτική. Συνολικά η Ευρώπη πάει πίσω. Η μη δίκαιη ανάπτυξη, οι αποκλεισμοί, ο φόβος να σπάσουμε ισορροπίες και να υπερασπιστούμε αλήθειες -στο όνομα του πολιτικού κόστους- επέτρεψε την άνοδο πρώτα του λαϊκισμού και του νεοφασισμού. Το πρώτο απόλυτο μέτωπο μας πρέπει να είναι απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα. Ποιοι το μπορούν, ποιοι το αντέχουν, ποιοι θέλουν «ησυχία». Αυτά θα τεθούν. Και θα καταγραφούν.
Μαζί λοιπόν με τα κοινοτικά προγράμματα, τα οράματα ανάπτυξης και την βελτίωση της ζωής των πολιτών, οι ομοτράπεζοι κλειστών και ανοιχτών παραθύρων, ας αναρωτηθούν και για αυτά.
- Όπως και για το πως η ρομποτική και οι τεχνολογίες των υπολογιστών θα επηρεάσουν τις αγορές εργασίας τα επόμενα 10 χρόνια.
- Για το πως η διαφημιστική δαπάνη θα μπορούσε να στηρίξει μικρές επιχειρήσεις, όχι πρόσωπα.
- Για το πως οι δύσκολες αποφάσεις για εθνικά πάρκα και νέους παραδοσιακούς οικισμούς μπορεί να συμβαδίζει με τις ανάγκες επιτελικής στήριξης βιομηχανίας και βιοτεχνίας.
- Νομίζουμε πως η κλιματική αλλαγή αφορά χώρες μακρινές, αφορά όμως το σήμερα που αλλάζει, τις πηγές νερού, τα αποθέματα, το τι και πως καλλιεργούμε εδώ στην Ελλάδα, το πως μπορούμε να προλάβουμε ακραίες καταστροφές.
Αυτές οι συζητήσεις είναι η ευθύνη μας, προσωπική και παραταξιακή.
Δεν είναι η συζήτηση για το “ποιο αύριο” πολυτέλεια. Αντίθετα οι σχεδιασμοί, απλά μηχανιστικά εκλογικοί, θα είναι χάσιμο χρόνου για την περιοχή.
