Της Αφροδίτης Παπαθανάση
Και πόσες φορές μια κοινωνία αντέχει να βομβαρδίζεται από μίσος;
Θαυμάζουμε και δικαίως τον πατέρα Αντώνιο που με την Κιβωτό βοηθά παιδιά, Θεωρούμε, όσοι, τους εαυτούς μας ευσεβείς Χριστιανούς, Θεωρούμε ότι είμαστε Πολίτες του Κόσμου, Θεωρούμε τους εαυτούς μας ευγενείς ή και προοδευτικούς, Και έρχεται η ώρα να κριθούν όλα,
· είτε από το αν θα προσφέρουμε ένα πιάτο φαΐ και καλοσύνη, αξιοπρέπεια, σε γυναίκες, παιδιά και οικογένειες που έχασαν τα πάντα- προσφυγές πολέμου,
· είτε θα μείνουμε σιωπηλοί στις ακρότητες φόβου,
· είτε θα κάνουμε πως δεν ξέρουμε ότι κάπου κοντά μας ζουν γυναικόπαιδα μέσα σε συρματοπλέγματα,
· είτε θα πάρουμε εμείς την πέτρα να την πετάξουμε, να φωνάξουμε “φύγε” φύγε ξανά και από εκεί και από εδώ, σε προσφυγές πολέμου.
Αυτοί περιθωριοποιούνται, το απόλυτα κακό.
Εμείς με τους δικούς μας φόβους και δαίμονες.
Μόνο που η λογική μιλά για ένταξη και κανόνες, σεβασμός για συνθήκες αξιοπρέπειας, ο χριστιανισμός για αγάπη, ο προοδευτισμός για ανθρώπινα Δικαιώματα.
Ο καθένας μας θα πάρει θέση, ή με λόγο και πράξεις ή με τη σιωπή του, είτε ως λογικός, είτε ως Χριστιανός, είτε ως προοδευτικός.
Και κανένας πανικός που «προετοιμάζεται» ή προετοιμάζουν κάποιοι, πανικό που ευνοεί συνθήκες σύρραξης βοηθά κανέναν.
Θέλουν κάποιοι να βγουν στον αφρό σκορπώντας μίσος; Απομονώστε τους.
Δεν μιλά κανείς για εύκολες συνθήκες και καταστάσεις ιδανικές.
Το να φύγουν οικογένειες προσφύγων, γυναίκες και παιδιά από τους καταυλισμούς ντροπής, τύπου Μόρια, όπου καθημερινά καταγράφονται περιστατικά βιασμών και βίας σε παιδιά και γυναίκες και να ζήσουν με ευκαιρίες και αξιοπρέπεια, εργαζόμενοι, φορολογούμενοι είναι η ορθή επιλογή.
Τα βήματα δυστυχώς είναι αποσπασματικά.
Γιατί, ναι, να φύγουν από τη Μόρια και τους καταυλισμούς των νησιών, αλλά και σχολείο να πάνε και τη γλώσσα να μάθουν και να εργασθούν χρειάζεται.
Τα κόμματα έρχονται προ των ευθυνών τους. Να μην υπάρχει διγλωσσία σε εθνικό με το περιφερειακό επίπεδο και οι εκπρόσωποι τους θεσμικοί ή μη, περιφερειακά και τοπικά να στηρίξουν την επιλογή της ένταξης.
Το προσφυγικό και μεταναστευτικό όσο υπάρχουν πόλεμοι, βία, μαύρα συμφέροντα διακίνησης ανθρώπων, φτώχεια, κλιματική κρίση, θα υπάρχει και η Ευρώπη και η δική μας χώρα πρέπει ψύχραιμα να το αντιμετωπίσει. Ή θα φτιάχνουμε γκέτο που θα είναι η μήτρα των αντιθέσεων και των συγκρούσεων ή πολιτικές ένταξης. Αυτή είναι η «πικρή» αλήθεια.
Και ελπίζω, όλοι, να διδαχθήκαμε πως ο λαϊκισμός έχει ματώσει και προκαλέσει βαθιά ζημιά στη Χώρα.
Η Αυτοδιοίκηση πρέπει να ετοιμαστεί.
Και η Εκκλησία να μιλήσει με λογική και αγάπη- ψύχραιμα. Πρώτη να στηρίξει ανθρώπους και να μιλήσει στις κοινωνίες μας για λύσεις, μακριά από κάθε κραυγή φανατισμού. Και αυτή τη φορά θα κριθεί και αυτή .
Διαφορετικά θα χτίσουμε νέο κύκλο μίσους και φόβου.
Θα ξεκινήσει με ένα παιδί που θα θέλει να πάει σχολείο και εμείς θα το προπηλακίσουμε, θα του φωνάξουμε «ξένε – πρόσφυγα – λαθρομετανάστη » και θα του κλείσουμε την πόρτα στα μούτρα.
Κάθε πρόβλημα να το αντιμετωπίσουμε.
Όχι με ψέματα. Όχι πετώντας πέτρες. Ούτε με κατάρες και αφορισμούς.
Με κανόνες, τάξη, λογική, συναίσθηση το που οδηγούμε κάθε φορά τα πράγματα, μιλάμε εδώ για τις κοινωνίες μας, τις ζωές τους, τις αντιλήψεις μας.
Λέτε ότι ο πατέρας Αντώνιος που στηρίζει τόσα παιδιά, να τους ζητά πριν εξετάσεις DNA ή σε ποιο Χριστό πιστεύουν;
