Το Offtrail Parnassos αποτελεί μία από τις φετινές προσθήκες στο ελληνικό καλεντάρι ορεινού τρεξίματος η οποία άφησε πολλές ελπίδες για το μέλλον. Μία διαδρομή όμορφη και απαιτητική η οποία σε αρκετό ποσοστό της κινείτο εκτός εμφανούς ίχνους μονοπατιού, διέτρεχε πυκνά δάση ελάτης, χάριζε άπλετη θέα στα γύρω βουνά της Ρούμελης και διέτρεχε την εντυπωσιακή Μπαρουτοσπηλιά, άφησε πολύ καλές εντυπώσεις…
Οι εγκαταστάσεις της Milias Camps αποτελούν το ιδανικό ορμητήριο για κάθε είδους δραστηριότητα στο βουνό όπως τρέξιμο, ποδηλασία ή αναρρίχηση τόσο για τους γονείς που θέλουν να περάσουν ένα Σαββατοκύριακο κάνοντας την προπόνησή τους όσο και για τα βλαστάρια τους τα οποία με την καθοδήγηση έμπειρων εκπαιδευτών θα αθληθούν και θα γνωρίσουν το βουνό και τη φύση με ασφάλεια.
Τα αδέλφια Μηλιά, Τζώρτζης και Ίωνας, δεκαετίες γνωστοί στον χώρο των αθλημάτων βουνού ήθελαν να κάνουν ευρέως γνωστό στο κοινό τα πανέμορφα μονοπάτια που οι ίδιοι έχουν ανοίξει και περπατήσει σε αυτήν την εντυπωσιακή γωνία του Παρνασσού. Τι καλύτερο λοιπόν από έναν αγώνα ορεινού τρεξίματος! Έτσι λοιπόν γεννήθηκε η ιδέα του Offtrail Parnassos!
Τόσο στις εγκαταστάσεις της Milias Camps όσο και τα γύρω ξέφωτα είναι ιδανικός χώρος κατασκήνωσης έτσι λοιπόν από το απόγευμα του Σαββάτου τα πρώτα αντίσκηνα με αθλητές που ήθελαν να συνδυάσουν τον αγώνα με μία όμορφη εκδρομή δεν άργησαν να φανούν. Ο μεγάλος όγκος βέβαια των αθλητών κατέφθασε την Κυριακή το πρωί τόσο με ιδιωτικά μέσα όσο και με το λεωφορείο που είχε ναυλώσει ο Σύλλογος Δρομέων Αθηνών ειδικά για τον αγώνα.
Στις 10:00 ακριβώς δόθηκε η εκκίνηση του μεγάλου αγώνα. Έντονη η ανηφόρα από τα πρώτα κιόλας μέτρα ζέστανε αναγκαστικά και αυτούς που δεν είχαν προνοήσει να κάνουν ζέσταμα. Στο 2,5ο χιλιόμετρο η διαδρομή έμπαινε σε καλογραμμένο ανηφορικό χωματόδρομο δίνοντας στου δρομείς την δυνατότητα να πάρουν μία ανάσα αλλά και να απολαύσουν την θέα του κάμπου και του Καλλίδρομου που έστεκε παραπέρα.
Στο 5ο χιλιόμετρο όπου βρισκόταν και ο 1ος πλήρης σταθμός ανεφοδιασμού ξεκινούσε η μεγάλη και δύσκολη ανηφόρα για την κορφή του ΑιΛιά -όπως οι ντόπιοι την ονομάζουν. Μεγάλη η κλίση κατά τόπους μέχρι εκεί όπου το πυκνό δάσος εναλλασσόταν με καταπράσινα ξέφωτα μέχρι την τελική εφόρμηση για το κολωνάκι της κορφής όπου οι εθελοντές του σταθμού ελέγχου περίμεναν υπομονετικά μέχρι και τον τελευταίο αθλητή.
Ασαφές το ίχνος μέσα στο πυκνό δάσος δικαιολογούσε τον τίτλο Offtrail του αγώνα, αλλά με την υποδειγματική σήμανση δεν υπήρχε περίπτωση χασίματος. Απαιτητική η ανηφόρα μέχρι εκεί αφού ούτε λίγο ούτε πολύ σε 8 χιλιόμετρα είχαμε ήδη μαζέψει 1.100 μέτρα θετικής υψομετρικής ανάβασης.
Το επόμενο χιλιόμετρο ήταν ένα από τα πιο εντυπωσιακά σημεία της διαδρομής. Μία βράχινη κόψη με πλήρη απουσία μονοπατιού την οποία με μαεστρία είχαν σημαδέψει οι διοργανωτές έτσι ώστε να μην κινδυνέψει κανείς χάριζε σε αρκετά σημεία θέα που έκοβε την ανάσα σε Οίτη, Γκιώνα και Βαρδούσια. Λίγη ακόμη υπομονή και μετά μέχρι το 10ο χιλιόμετρο και τον 2ο σταθμό ανεφοδιασμού μία έντονη κατωφέρεια σε μαλακό χώμα και ακόμη πιο πυκνό δάσος έδινε τη δυνατότητα στα πόδια επιτέλους να λυθούν με την απαραίτητη πάντα προσοχή. Εκεί και ακριβώς πριν τον σταθμό, τα σχοινιά που είχαν φιξαριστεί βοηθούσαν τους λιγότερο έμπειρους δρομείς να κατέβουν με ασφάλεια το τελευταίο έντονο κατηφορικό κομμάτι.
Τα επόμενα 4 χιλιόμετρα η διαδρομή κινείτο πάνω σε δασικό χωματόδρομο μέσα στα πυκνά έλατα, ανηφορικό στην αρχή και κατηφορικό μέχρι την επόμενη είσοδο του μονοπατιού έλυσε με τον καλύτερο τρόπο τα σφιγμένα από την ανηφόρα πόδια. Στο 14ο χλμ η διαδρομή άφηνε τον δασικό δρόμο για να μπει στο πιο όμορφο και offtrail ίσως κομμάτι της που οδηγούσε στην περίφημη Μπαρουτοσπηλιά.
Πραγματικό offtrail μέσα μία παρθένα ρεματιά όπου από στιγμή σε στιγμή ήσουν σίγουρος ότι νεράιδες θα σου έδειχναν τον σωστό δρόμο. Επειδή όμως νεράιδες υπάρχουν μόνο στα παραμύθια (ή στο μυαλό αθλητών που έχουν κάνει πάνω από 30 ώρες αγώνα!!) για τον σωστό δρόμο είχαν προνοήσει οι άνθρωποι του αγώνα με την πολύ καλή δουλειά που είχαν κάνει στη σηματοδότηση της διαδρομής. Η έντονη βροχή που είχε προηγηθεί την Παρασκευή είχε μετατρέψει οποιαδήποτε πέτρα σε μια γλιστερή παγίδα οπότε η προσοχή έπρεπε να είναι τεταμένη. Τρία χιλιόμετρα κατεβασιάς στην πανέμορφη αυτή ρεματιά έφερναν τους αθλητές στην περίφημη Μπαρουτοσπηλιά από όπου αναγκαστικά περνούσαν για να συνεχίσουν τη διαδρομή του αγώνα. Ένα εντυπωσιακό αναμφισβήτητα highlight!
Επειδή όμως αγώνας στον Παρνασσό χωρίς… σάρα θα ήταν λειψός, μία τέτοια αν και μικρότερη από το έτερο «Μονοπάτι», συνάντησαν οι δρομείς στην έξοδο της σπηλιάς κάτι που αποτέλεσε και το κερασάκι στην τούρτα αφού πριν είχαν κατέβει μία κατηφόρα με έντονη κλίση όπου και εκεί σε σημεία η διοργάνωση είχε προνήσει να φιξάρει σχοινιά για ψυχολογικούς περισσότερο λόγους. Η συνέχεια ήταν πιο ομαλή σε ένα ωραίο μονοπάτι που προσφερόταν για μεγάλες ταχύτητες και έφερνε τους δρομείς στο 20ο χιλιόμετρο του αγώνα στις παρυφές του βουνού και το χωριό Μαριολάτα. Τα επόμενα 4 χιλιόμετρα και μέχρι τον τερματισμό ήταν κατά τρόπο «διεκπεραιωτικά» και τα μόνα ίσως αδιάφορα σε ολόκληρη τη διαδρομή που έφερναν τους αθλητές στον τερματισμό.
Πολύ καλή στο σύνολό της λοιπόν η διαδρομή χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα σε μία πρώτη προσπάθεια. Αν οι διοργανωτές καταφέρουν να αντικαταστήσουν με μονοπάτι (ή ακόμη καλύτερα με… offtrail) τον πρώτο χωματόδρομο από το 2,5ο έως το 5ο και ακόμη περισσότερο το «άχαρο» τελείωμα από το 20ο έως το 24ο τότε θα έχουν πετύχει το 100% μίας έτσι και αλλιώς πολύ όμορφης κυκλικής διαδρομής σε αυτή την άγνωστη στους περισσότερους πλευρά του βουνού.
Ραντεβού λοιπόν του χρόνου στο 2o Offtrail Parnassos!
advendure.com
