της Αφροδίτης Παπαθανάση
Το 2019, με εκκίνηση της εκλογικής διαδικασίας, δεν επιτρέπει τις καλύτερες των εντυπώσεων. Ποιος θυμάται – ποιος νοιάζεται, ποιος Βουλευτής ήταν σε ποια κοινοβουλευτική ομάδα, που βρέθηκε και που θα πάει. Απαξίωση.
Ο έως τώρα συνοδοιπόρος της Κυβέρνησης, Καμμένος, ανοίγει το πηγάδι με τη χολή, τις «αντιστάσεις» και τους νέους εκβιασμούς. Απαξίωση.
Κοινοβουλευτικές ομάδες καταργούνται, ο δημόσιος λόγος υποχωρεί των επιθέτων, των χαρακτηρισμών και προπηλακισμών.
Ο διχασμός ήταν και παραμένει εδώ, σε μια χώρα και κοινωνία, που ως προϋπόθεση για να συνέλθει χρειάζεται σεβασμό, ευρείες συναινέσεις και στα εθνικά θέματα και στη διαχείριση των αιτίων της κρίσης.
Τίποτε όμως. Και πουθενά.
Τι νομίζετε ότι θα καταφέρουμε έτσι; Τι λέμε, εμείς, στους φίλους μας, τις οικογένειες μας, τους συλλόγους και τα κόμματά μας;
Ποτέ δεν υπήρξαμε ανυποψίαστοι ή παραπλανημένοι.
Θυμωμένοι ναι. Αδικημένοι, επίσης.
Και που φτάνουμε με την κατάσταση αυτή; Τα προβλήματα της οικονομίας, της κοινωνίας, ή θα τα λύσει το πολιτικό σύστημα, μέσω Βουλής και Δημοκρατίας, ή διαφορετικά ποιος; Εξωθεσμικά, ο παράγοντας του ποδοσφαίρου, ο καναλάρχης, ή θα ζήσουμε Δημοκρατικές εκτροπές;
Μερικοί, όπως εγώ, πιστεύουμε στον κανόνα πως η υποχώρηση της Πολιτικής σημαδεύει την Δημοκρατία και τα Δικαιώματα. Πιστεύουμε επίσης στον κανόνα πως όταν η απαξία κερδίζει, έναντι της λογικής, της ουσίας, της συμμετοχής, τότε κανένας πολιτικός χώρος του Δημοκρατικού τόξου δεν κερδίζει.
«Λόγια μεγάλα, του αέρα» μπορεί να είναι η απάντηση ορισμένων.
Το σκηνικό των ημερών, τα παραπολιτικά, το πέρα δώθε των εδρών, οι ιαχές μίσους «προδοτών έναντι εθνικιστών», είναι σύμπτωμα βαρύ. Και η επιστροφή σε στοιχειώδεις συνθήκες σεβασμού δεν είναι αυτονόητη ούτε μηχανιστική διαδικασία.
Η εκκίνηση της εκλογικής διαδικασίας θα φέρει υποψηφίους σε αυτοδιοικητικά και εθνικά ψηφοδέλτια σε επαφή με τον κόσμο, σε εκφορά λόγου, σε συμπεριφορές σεβασμού ή μη της ανάγκης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Εδώ που βρίσκεται το σύστημα -στον αστερισμό της απαξίας- είναι στον ρόλο και την ευθύνη του καθενός, προσωπικά, να μπορέσει να σταθεί απέναντι στο κύμα ισοπέδωσης.
Η πολιτική κρύβει όνειρα και φιλοδοξίες, κουβαλάει όμως και βαριά ευθύνη.
Ας πει, ας διεκδικήσει, ο καθένας από τον κομματικό του χώρο, από την αυτοδιοικητική του ομάδα, να λειτουργήσει με βάση αξιακή.
Το ήθος, η εντιμότητα, η αξιοσύνη, η αγάπη για τον τόπο και την πατρίδα, δεν έχουν αποκλειστικό κομματικό πρόσημο.
Και όλα αυτά, είναι χαρακτηριστικά και πολιτικά και προσωπικά, πολλών, πιθανά των περισσοτέρων, όσων συμμετέχουν στα Κοινά. Την εποχή που όμως ευκολότερα δείχνουν να επιβιώνουν οι «ευέλικτοι» μεταξύ των κομμάτων, οι κυνικοί και οι αδίστακτοι.
Σε αυτό το δύσκολο περιβάλλον, αν δεν σεβαστούμε τον Πολίτη, τους Θεσμούς, τον πολιτικό μας αντίπαλο και όλοι μαζί τη Δημοκρατία, τότε ας μην θεωρούμε αυτονόητο ότι πάμε παρακάτω.
Η ακροδεξιά είναι μετωπικά απέναντι μας. Το κάλεσμα για μίσος κοινωνικό, το ξύλο στους αδύναμους, η μαγκιά της λαμογιάς, ο ευτελισμός του δημοσίου λόγου και βίου, αυτά ως συμπτώματα και συμπεριφορές, είναι απέναντι μας.
Υπάρχει πολύ μίσος εκεί έξω για να προσθέσουμε και άλλο.
Δεν κερδίζει κανείς, ανεχόμενος τους χαρακτηρισμούς, την ισοπέδωση, τους προπηλακισμούς. Μόνο ο ευτελισμός και η ακροδεξιά κερδίζουν.
Κάποιοι, περάσαμε μαύρες μέρες. Τίποτε δεν είναι στη λήθη. Ποτέ δεν θα μπορέσει να είναι γιατί τότε κρίθηκαν για τη Χώρα πολλά, όχι για εμάς.
Δεν θα απαντήσουμε όμως ποτέ δημιουργώντας νέες μαύρες μέρες.
Όσοι, πρόσωπα και φορείς και κόμματα το αντέχουν, μπορούμε να κάνουμε τη δημόσια συζήτηση για τον ρόλο και την ευθύνη του Βουλευτή, τον ρόλο και την ευθύνη του Κόμματος, απέναντι στη Χώρα και το Εθνικό Συμφέρον.
Μαζί με τη μάχη του σταυρού, ας προσπαθήσουμε και την μάχη ενάντια στην απαξίωση της Πολιτικής. Και αυτό μάχη πολιτική είναι.
Και όσες φορές και να χαθεί η μάχη αυτή, το ζήσαμε και εμείς -και πάλι με ένταση μεγαλύτερη, μάχη πολιτική είναι να σωθεί η αξιοπρέπεια στην πολιτική.
